Bir Çocuk Daha Eksilmesin

Bazı haberler vardır… Telefon ekranına düşer, bildirim sesinden önce yüreğe çarpar. Çocuğun adını bilmeyiz, hangi şehirde yaşadığını da… Ama giden, hepimizin içindeki en masum yere dokunur. Çünkü çocuk ölümü, sadece bir ailenin değil, bir ülkenin kalbinde açılan yaradır.

Sonra sosyal medyada bir dalga başlar. Paylaşımlar, etiketler, tepkiler, öfke, “Böyle olmamalı” diyen cümleler… Haklıyız. Ama bazen o tepki, birkaç saat sonra algoritmanın tozlu raflarında kaybolur. Bir sonraki gündeme devredilir. Ve biz, hiç alışmamalıyız, normalleştirmemeliyiz.

Çocuklar dünyaya korunmak için gelir. Bizse çoğu zaman onların güvenlik zincirinin en zayıf halkasıyız. Trafikte, okulda, sokakta, hastanede, evde… İhmaller, görmezden gelişler, “Bana denk gelmez” diye ertelediklerimiz, istatistik değil, hayatın kırık hikâyeleri oluyor.

Belki de artık şunu sormalıyız:

Bir çocuğun yaşamı için üzerimize düşen en küçük sorumluluğu bile yerine getiriyor muyuz?

Çünkü toplum dediğimiz şey, sadece büyük laflardan ibaret değil. Bir çocuğun elinden tutmak, bir tehlikeyi uyarmak, bir ihmali bildirmek, bir kayboluşu fark etmek, bir hayatı değiştirebilir. Bazen bir paylaşım bile sessizliği yıkar, duyulmayan sesi duyurur.

Her çocuk, gökyüzünde bir yıldız hakkıyla doğar. O ışığı söndürmeye kimsenin hakkı yok.

Bu yüzden bugün, yarın ve her gün…

Bir çocuğun güvenliği, mutluluğu, geleceği hepimizin ortak meselesi olsun.

Çünkü ülkeler, yolların genişliğiyle değil; çocuklarının gülüşleriyle büyür.

Ve biz, o gülüşleri koruyabildiğimiz sürece insanız.