Son yıllarda, özellikle de siyasi ve toplumsal krizlerin arttığı dönemlerde, her köşeden bir “önder” çıkıyor. Dün adını bilmediğimiz, ne geçmişi ne de neye hizmet ettiği belli olmayan kişilerin sözleri, bir anda kitleleri peşinden sürüklüyor. Bu, sadece günümüzün değil, tarihin de tekrar eden bir hastalığıdır: belirsizliğin doğurduğu sahte kahramanlar. İnsan, puslu havada en parlak görünen ışığa yönelir ama çoğu zaman o ışığın, kendisini ateşe çekecek bir kandil olduğunu fark etmez.
Türk milliyetçiliği, bir tepki hareketi değil; köklü bir anlayış, yüksek bir bilinç meselesidir. Bilinç, duygusal dalgalanmalardan ziyade bilgi, akıl ve tecrübeyle yoğrulur. Oysa son dönemde görülen manzara, bilinçten çok heyecan ve öfkenin ön plana çıktığı bir kitle psikolojisini işaret ediyor. Bu durum, kalıcı bir mücadele zemini kurmak yerine, günübirlik tartışmaların içinde savrulmamıza neden oluyor.
Bilinçli bir milliyetçi, önce “kiminle yürüdüğünü” sorgular. Karşısındakinin yalnızca söylediğine değil, geçmişine, tavrına, değerlerine bakar. Zira tarih, safların arasına sızanların, en çok zararı verdiği örneklerle doludur. Körü körüne birinin peşinden gitmek, sadece kendi yolunu değil, ardındaki bütün bir topluluğun yolunu karartır.
Cehalet, sadece bilgi eksikliği değildir; aynı zamanda sorgulamama halidir. Cahil ile düşüp kalkan, onun körlüğünü paylaşır. Bu yüzden, Türk milliyetçiliğinin geleceğini, bilginin, kültürün ve ahlakın omuzladığı bir kadro şekillendirmelidir.
Türkçüler;
At izi, it izine karıştı.
Hava puslu, pusun ardı görünmüyor.
Düne kadar adını bile duymadığınız kişilerin sloganlarının ateşine kapılmayın.
Türk milliyetçiliği, her şeyden önce yüksek bir bilinç demektir.
Cahil ile düşüp kalkan, kör cahil kalır.
