Batılı güçlü ülkelerin, ülkemizin merkezinde bulunduğu bölgemizi sürekli karıştırıp bir yandan da askeri yığınak yapmaları ülkemizi güvenlik bağlamında birinci derecede tehdit etmektedir. Yapılan askeri yığınakların ülkemiz için hayır getireceğini söylemek mümkün değil. Peki, durumu değiştirmenin imkânı var mı? Ya da kurulan ve dâhil olduğumuz oyundan ayrılabilir miyiz? Bana kalırsa durumu çok da değiştirebilme lüksümüz yok, yani elimizde sihirli değnek yok ancak elimizin güçlü olduğu kartlar ve bunları daha iyi sahaya sürebiliriz.
Oyunu değiştirme gücümüz yok ancak zaten Batılılar, bu gücümüzü elimize aldığımızda oyun kurallarına yeni maddeler ekleyeceğimizi bildiklerinden o inisiyatifimizi engellemek için başta Türkiye’deki siyasi partiler olmak üzere tüm politik aktörleri kontrol altına almaya veya en azından yönlendirilmelerine boyun eğdirmeye çalışıyorlar.
Türkiye cumhuriyeti devletine ve yüce Türk milletine karşı hibrit savaşın içinde kolektif vekâlet savaşları, ekonomik, askeri anlaşmalar vd. ambargolar ile siyasi baskıların neredeyse tamamı kolektif bir koordine ile yürütülüyor. Buna içeriden de destek veren Batılılar ile koordine içinde olanları da eklemek de fayda var.
X bir konuda uygulanan ambargonun kaldırılmasıyla uğraşılırken diğeri patlak veriyor. Çünkü kolektif koordine ile yürütülen bu kolektif saldırı ile Türkiye cumhuriyeti devleti zaafa uğratılmış pek çok kurumu ile birlikte daha da yıpratılmaya çalışılıyor. En son Almanya’nın, Nükleer Santral için ihtiyaç olan malzemeleri vermeyerek güçsüz bırakmaya çalıştığı ortada. Sorun Çin’den satın alınarak çözülse bile bu koordineli kolektif yıpratma devam edecek.
Irak, Suriye, Doğu Akdeniz, Karasularımızın ihlali ve millî davamız Kıbrıs, Ege, Ermenistan ve Avrupa’nın tümünden oyun üstüne oyun geliştiriyorlar. Türkiye, deyim yerindeyse iki ucu keskin bir bıçağa yatırılmış durumda.
Elimizdeki kartlar nedir diye soracak olursanız; 85 milyonluk bir büyük ülke olmamız ve daha fazla yurtdışına beyin göçü vermeden, ayrımcılık yapmadan savunma sanayiinden akademiye, tarım-hayvancılıktan hızla gelişen teknolojik gelişmelere kadar tüm gençlerimizi ve nüfusumuzu gerçek anlamda üretime odaklandırmamız. Bir diğer konu ise son zamanlarda oldukça popüler bir şekilde ele alınan ve kurtarıcı gözüyle bakılan BRİCS konusudur. Şahsi fikrim; BRİCS’e bağlı ülkelerin her birisiyle iyi ilişkiler kurmak, ticaret yapmak zorundayız ama hiç birisine tam olarak güvenemeyiz. II. Dünya Savaşı’ndan sonra girdiğimiz Batı ittifakından henüz kopacak nitelik ve güçte bir ülke olamadığımız için, BRİCS ve benzeri yapılarla hareket alanımızı genişletebiliriz. Tekrar etmekte fayda görüyorum, şahsi düşüncem BRİCS’in bir alternatif değil, yeni ticari alanlar yaratmak ya da var olan alanı genişletmenin ötesine geçemeyeceğidir.
Ukrayna-Rusya çatışmasına bakacak olduğumuzda; Türkiye’nin kendi çıkarlarını gözeterek ve tarihsel süreçte son derece büyük acılar çektirmiş, kayıplar verdirmiş olan Rusya’ya, gereğinden fazla yakınlık göstermemiz düşündürücüdür. Artık şu bir gerçek ki, Batı, Rusya’yı yıpratmayı sürdürmek için Ukrayna’yı deyim yerindeyse yem olarak kullanmaktadır. Artan kayıplara rağmen barış koşulları bir türlü gerçekleşmiyor. Bu durum, ülkemiz açısından, güney bölgemiz kadar önemli bir sorun olmaya evrilebilir.
Üzerimize yüzlerce km hızla yaklaşan bir büyük fırtına var ve içimizdeki ver kurtulculara, teslimiyetçilere inat asla teslim olamayacağız.
Bu büyük fırtınanın içerimizde sayısız uzantısı var. İç politikamız bunlardan bağımsız olamaz ama olaylara iç politika açısından bakmak en büyük gaflettir. Hiç bir siyaset veya yönetim değişimi var olan ve koordineli kolektif saldırı ve tehditleri bertaraf edemeyecektir. Tehditler baki kalabilir, mesele bizlerin nasıl ve ne şekilde yanıt vereceğimizdir.
