Yine aynı sahne. Yine Zafer Partisi, yine kibirli bir duruş, yine strateji yoksunluğu, yine o herkese tepeden bakan üslup.
Yarın Zafer Partisi Genel Başkanı Ümit Özdağ’ın duruşması var. Ve anladığımız kadarıyla geçen yazdığımız eleştiriler birilerinin canını sıkmış olacak ki, bu kez gösterişli bir hamleyle, neredeyse 800 otobüslük bir organizasyonla Silivri’ye çıkarma yapacaklar. Parti teşkilatları, bayraklar ve sloganlarla adeta gövde gösterisi yapacak. Peki bu gösteri neye hizmet edecek?
Şimdi bir düşünelim: Eğer Zafer Partisi bu kritik gün için parlamento içinden ve dışından tüm siyasi partilere, tüm sivil toplum kuruluşlarına çağrıda bulunsaydı ne olurdu? “Gelin, birlikte adalete sahip çıkalım” deselerdi… Herkesle kavgalı olmaktan gurur duymak yerine, bu kez bir istisna yapıp, mesela en hararetli tartışmaları yaşadıkları MTP Genel Başkanı ve Cumhurbaşkanı adayı Ahmet Yılmaz’a bir zeytin dalı uzatsalardı… “Bugün kavga değil, adalet günü” deselerdi… Ve bu çağrıya kulak veren parti ve kurumları kamuoyuna deklare etselerdi… Ne olurdu?
Ben söyleyeyim: İnfial olurdu. Gerçek bir muhalefet doğardı. İktidarın uykusunu kaçıracak bir fotoğraf ortaya çıkardı. Kutuplaşmaktan bıkmış geniş kitleler, yeni bir umut görürdü. Bu hareket, düşmana korku, dosta güven verirdi.
Ama olmadı. Çünkü onların görevi bu değil. Çünkü onlar, daha önce de dediğim gibi, korku duvarını yükseltmekle, algıyı felç etmekle ve milletin birlikte hareket etmesinin önüne geçmekle meşguller.
Sonra da kızıyorlar, “neden eleştiriyorsun” diye. Kardeşim, yanlışsam aksini ortaya koy. Haklıysan anlat, ikna et. Ama sırf eleştirdim diye üzerime geliyorsan, o zaman senin “koyun” dediğin kitlelerden ne farkın kalıyor?
Bu iş duygusallıkla, kahramanlık pozlarıyla değil; stratejiyle, akılla, ortak akılla yürütülür. Kimse Zafer Partisi’nden mucize beklemiyor ama artık o tek kişilik şovların ötesine geçilmesi gerektiğini görmek bu kadar zor olmamalı.
