Uzak bir ülkede, adı bilinmeyen bir şehirde yıllarca top koşturmuş bir futbolcu vardı. Tribünlerin sevgilisi, çocukların kahramanı, basının gözdesi… Yıllar sonra bu isim, sahalardan siyaset kürsüsüne transfer oldu. Milletin vekili oldu, zırhını kuşandı. Dokunulmazlık… Her kapıyı açan sihirli anahtar.
O andan sonra başladı her şey.
Kumarhanelerin kirli paraları, sahte faturalarla temize çıkarıldı. O güzel insanların sevdiği takım, bir kara para makinesine dönüştürüldü. Kıbrıs’taki kumar gelirleri, bu takımın harcamaları arasında eridi. Ardından gece kulüpleri geldi. Eğlence, müzik ve ışıltı arkasında karanlık bir para trafiği vardı.
Sistem kuruldu:
Rüşvet, naylon fatura, belediye bağlantıları, medya susturması…
Ve hepsinin üstüne örtülen o meşhur söylemler:
“Vatan, bayrak, millet!”
Her konuşmalarında millî değerlere atıf yapıyorlar, her ihale öncesi dua ediyorlar. Ama sofralarında halkın lokması, kasalarında milletin hakkı var. Gözleri doymaz olmuş bu güruh, artık kendilerinden üstün bir güç tanımıyor. Yargıyı kendi noterine, kolluğu kendi muhafızına çevirmiş. “Devlet biziz” diyorlar.
Oysa bilmiyorlar…
Gerçek devlet not tutar.
Gerçek millet sabreder, ama unutmaz.
Kendilerini tanrılaştıran, dokunulmaz sanan bu kokuşmuş düzenin ömrü uzun değildir. Zulüm, öyle bir noktaya ulaşır ki; artık kalem oynatmaya gerek kalmaz, vakit gelir, hesap sorulur. O şehirdeki halk hâlâ susuyorsa, bu korkudan değil, sabırdandır.
Ve sabır taşı çatladığında ne yalan ne yandaş ne de zırh kurtarır.
Ey uzak ülkenin doymak bilmeyen tanrıları…
Bekleyin.
Zaman, sadece saat değil…
Aynı zamanda adalettir!
Devran dönecek ve tatlı tatlı yediklerinizi acı acı çıkaracaksınız.
