Tarih tekerrürden ibarettir ama ders alana…
Hatırlayınız; İstanbul işgal altındayken, İngiliz’in postalına selam durmayı reddeden bir Türk subayı vardı. Onuru, şerefi, namusu yere düşmesin diye Harbiye Nezareti’ne çağrıldığında her birini cephede kanla kazandığı apoletlerini söküp masaya bırakarak istifa etmişti. Gitti ve Kuvâ-yi Milliye saflarına katıldı. O günün ihaneti, bugünün tiyatrosuna benzemiyor. Çünkü o gün işgal vardı, bugün işbirlikçilik.
Adına “çözüm süreci” denen ihanette, bu milletin göğsünde taşıdığı şehit acısına rağmen, Türk subaylarına teröriste selam durmaları emredildi. Bir zamanlar bağımsızlık uğruna rütbesini masaya koyanların torunları, bu kez aynı iradeyle gereğini yaptı. Onuruna düşkün olanlar susmadı. Ama ne yazık ki bir kısmı; sarayın gölgesinde, ikbal rüyalarıyla boyun eğmeyi tercih etti. Dün İngiliz’e yaltaklananların torunları, bugün Anıtkabir’de Andımız okuyan çocukların önünü kesiyor.
İşte yine geldik bir yol ayrımına.
Bir tarafta vatanı, milleti, bayrağı için Anadolu’yu karış karış gezen, halkı uyandıran, çocuklarının rızkından kesip ülkesine adayan Kuvâ-yi Milliye var.
Diğer tarafta ise çocuklarının boğazına haram lokma tıkan, müteahhit sofralarında karın büyüten, devlete değil saraya sadakat gösteren Kuvâ-yi Zaptîye var.
Adını tarih kitaplarından silmeye çalışsalar da, Türk milleti kimin ne olduğunu çok iyi biliyor. Tıpkı yüz yıl önce bildiği gibi…
O gün mandacılığa hayır diyenler, bugün emperyalizmin uzantılarına direniyor.
O gün saraya kafa tutanlar, bugün yerli görünümlü yabancı maşalarla savaşıyor.
O gün işgale “dur” diyenler, bugün teslimiyete “yeter” diyor.
Bizler tarihimizin yüküyle değil, şerefiyle yürüyoruz.
O yüzden bu topraklarda hâlâ direniş var, hâlâ umudu yaşatan bir damar…
Ve unutmasınlar ki; Kuvâ-yi Milliye hâlâ nöbette.
Kadir Uğur Yılmaz
